تو به من خندیدی و نمیدانستی ?من به چه دلهره از باغچه ی همسایه سیب را دزدیده ام

باغبان از پی من تند دوید? سیب را دست تو دید غضب آلوده به من کرد نگاه

سیب دندان زده از دست تو افتاد به خاک? و تو رفتی و هنوز

سالهاست که در گوش من آرام آرام? خش خش گام های تو تکرار کنان

میدهد آزارم ومن اندیشه کنان غرق این پندارم که چرا ؟

خانه ی کوچه ی ما سیب نداشت.

تو می آیی، یقین دارم که می آیی.زمانی که مرا در بستر سردی میان خاک بگذارند، تو می آیی یقین دارم که می آیی.پشیمان هم ... دو دستت ، التماس آمیز، می آید به سوی من ولی پر می شود از هیچ .دستی دست گرمت را نمی گیرد.صدایت در گلو بشکسته و آلوده با گریه ، به فریادی مرا با نام می خواند و می گویی که اینک من ،سرم بشکن دلم را زیر پا له کن ولی برگرد...

به چشمانه مهربانه تو می نویسم حکایت بی نهایت عشق را

تا بدانی که محبت و عشق را در چشمان تو آموختم و با تو آغاز کردم و

 به پاکی چشمانم قسم که تا ابد

.....دوستت دارم ....

به خدا همیشه از خدا میخوام
لحظه ی جدایی مون سر نرسه
تا همیشه پا به پای هم باشیم
اما این کوچه به آخر نرسه
نگو تا ابد باید تنها باشم
آرزوهای منُ ازم نگیر
من می خوام با تو باشم با خود تو
عشق من عشقمُ دسته کم نگیر
عشقمُ دست کم نگیر
این همه شادابی
یه روزی حروم می شه
می شه هم تموم نشه
عمرمون تموم میشه
تا ابد با من باش
همه ی هستی من
هستیمُ ازم نگیر
حرف رفتنُ نزن.