از تو مهربانتر کیست که دردهایم را با او درمیان بگذارم و زخم های دلم را پیش رویش بشمارم ؟

از تو آیینه تر کیست که هراز توی روحم را به من نشان دهد? بی آنکه سرزنشم کند؟

در روزهایی که ابرها بی وقفه بالای سرم راه می روند?جز تو چه کسی زیر درخت بید می ایستد وبرایم ترانه می خواند؟

در شبهایی که ماه وستارگان و آتشکده ها وفانوسها هر یک به سویی می گریزند? جز تو جه کسی شمعی در دلم روشن می کند؟

خوبا!

مرا به خاطر همه نامه هایی که برای تو ننوشتم ?ببخش!

مرا به خاطر همه آوازهایی که برای تو نخواندم ?ببخش!

مرا به خاطر همه لبخندهایی که زندانی کردم و از تو دریغ داشتم?ببخش!

من می توانستم در یک بعدازظهر زیبا شاخه ای گل به تو هدیه دهم?اما پاییز اجازه نداد

من می توانستم کوزه هایت را پر از موج کنم ?اما طوفان از راه رسید و موجها را با خود برد

من می توانستم در یک صبح تازه و معطر سرم را روی شانه هایت بگذارم و گریه کنم? اما غرورم نگذاشت

بهترینا!

صدایم را ببخش!لبهایم را ببخش!اشک هایم را ببخش!

از تو مهربانتر کیست که سرگذشت دستهایم را برایش بنویسم و از فاصله ها گله کنم ؟

از تو آیینه تر کیست که قامت به قامتش بایستم و احوال دلم را بپرسم؟

سایه ها دنبال خوابم تا بیایی ناجی.......

چشم به راه غروب راپیام دادم کجایی.......

رود جاری بود چون زندگی با تو دنبال تو بود آن رود

و.......

شب شد وبا ماه ازتو گفتم و پلک به دست شب سپردم تا فردا.......

تا فردا دوباره زیارت یادت را در بتکده برپا سازم

تا دوباره بر اوج قله های دوردست رهایی را فریاد بزنم

و.......

 و بگویم به اویی که می شنود تو را فریاد می زنم

تو را.......

تو را وتو را و تا آخر هستی.......?.......تنها تو را

هر آنچه دوست داری دوست دارم تو را.

.......روزی اگر به سراغ من آمد به او بگو من خوب می شناختمش نامت چو آوازی همیشه بر لب او بود حتی زمان مرگ آن لحظه های پر ز درد و غم و غروب آن بی قرار عشق چشم انتظار دیدن رویت نشسته بود.روزی اگر سراغ من آمد به او بگو شب در میان تاریکی در نور ماهتاب هر روز در درخشش خورشید ?خورشید تابناک? هر لحظه در برابر آیینه ی زمان آن دختر سکوت در انتظار دیدن رویت نشسته بود. روزی اگر سراغ من آمد به او بگو جز تو دلش را به هیچ کس امانت نداد ?هرگز خیانتی به دستان تو نکرد?هرگز نگاه پاک و زلال تو را با هیچ چشم سیاه مستی عوض نکرد? تا آخرین نفس در انتظار دیدن رویت نشسته بود. روزی اگر سراغ من آمد به او بگو افسوس! دیر شد! ای کاش کمی زودتر می آمدی اما بگو من خوب می دانم حتی در آن جهان آن خفته ی خموش ? در انتظار دیدن رویت نشسته است . روزی اگر.........  اما ?نه?او هیچ وقت دیگر نمی آید....... 

ای اتاقی های وحشی که بی هیچ لبخندی در کنار کلبه ی تاریک من پا گرفته اید 

  ای واژه های تلخ تنهایی

ای عابران خسته ی سرنوشت 

ای ورق های پاره شده در غبار سهمگین

آیا کسی مرا در خاطرات اشک هایش می شناسد؟

آیا عابران کوچه های غم

فقط برای یک لحظه کنار پنجره ی راز هایم می نشینند

تا قصه ی ملکه ی قصر ماتم را بازگویم

با شمایم

ای آدم های شیشه ای!

من در حسرت یک تبسم صمیمی مانده ام

ای کوچه های گلی رویا

آیا گام های دیروز کودکی ام را

با شادی به من بازنمی گردانید

با شماهایم ای اسطوره های قصر ماتم!!!!!!