می شود عاشق بود می شود صادق بود مثل یک فصل بهار مثل یک عابر ناب می شود به نگاه دل خوش بود می شود در گذر فاصله ها یه کمی منصف بود آری می شود عاشق بود

چرا به من می گویند ،دوستش نداشته باشم

 مگر دوست داشتن جرم است ؟

 من نمی فهمم که چرا دوست داشتنش مرا به گناه خواهد

 کشاند من گناه نمیکنم من گناه را دوست ندارم

 ولی او را چرا...

 من او را فرا موش نمیکنم ولی گناهش راچرا ...

 من دوستش دارم و اور ا فراموش نمیکنم

 ولی گاهی گریز باید کرد و گاهی نمی شود گریخت

 وآن لحظه که نمیتوانی از آن بگریزی

همان لحظه ای است که من از آن می ترسم ولی آن را تجربه کردم تجربه ای که خدایم ببخشاید و عشق واسطه

دوستی شاید شبنمی باشد که بر گلبرگی لغزیده است.

دوستی شاید عطر خوبی باشد که باد از سر یاس دزدیده است.

دوستی شاید ترس از دوری توست، تنهایی من.

دوستی شاید راه رفتن بر دیوار بلند ابدیت باشد.

دوستی آن نیست که فریاد زنی، “آه … احساس من از طوفان آشفته تر است ! “.

دوستی مرگ من ها، در ضربان دلهاست.

دوستی شاید طرفه خاکی باشد از بلندِ ملکوت.

دوستی شاید تکه نانی باشد بر سر سفره ی آب.

دوستی شاید آغازی است برای پایان

دوستی به حقیقت، پایانی است برای دل تنها.

دوستی گذر اشک است در رگ دورترین انسان از من.

دوستی پایان اندوه نیست، شروعی است برای لرزیدن دل.

دوستی راه نسیمی است که در کوچه ی استغنا، در پی ثانیه ها پیدا شد.

دوستی نابودی “میم” از پس “بودنم” است.

دوستی پیوستن “ما” به شروع سخن است.

از تو مهربانتر کیست که دردهایم را با او درمیان بگذارم و زخم های دلم را پیش رویش بشمارم ؟

از تو آیینه تر کیست که هراز توی روحم را به من نشان دهد? بی آنکه سرزنشم کند؟

در روزهایی که ابرها بی وقفه بالای سرم راه می روند?جز تو چه کسی زیر درخت بید می ایستد وبرایم ترانه می خواند؟

در شبهایی که ماه وستارگان و آتشکده ها وفانوسها هر یک به سویی می گریزند? جز تو جه کسی شمعی در دلم روشن می کند؟

خوبا!

مرا به خاطر همه نامه هایی که برای تو ننوشتم ?ببخش!

مرا به خاطر همه آوازهایی که برای تو نخواندم ?ببخش!

مرا به خاطر همه لبخندهایی که زندانی کردم و از تو دریغ داشتم?ببخش!

من می توانستم در یک بعدازظهر زیبا شاخه ای گل به تو هدیه دهم?اما پاییز اجازه نداد

من می توانستم کوزه هایت را پر از موج کنم ?اما طوفان از راه رسید و موجها را با خود برد

من می توانستم در یک صبح تازه و معطر سرم را روی شانه هایت بگذارم و گریه کنم? اما غرورم نگذاشت

بهترینا!

صدایم را ببخش!لبهایم را ببخش!اشک هایم را ببخش!

از تو مهربانتر کیست که سرگذشت دستهایم را برایش بنویسم و از فاصله ها گله کنم ؟

از تو آیینه تر کیست که قامت به قامتش بایستم و احوال دلم را بپرسم؟

سایه ها دنبال خوابم تا بیایی ناجی.......

چشم به راه غروب راپیام دادم کجایی.......

رود جاری بود چون زندگی با تو دنبال تو بود آن رود

و.......

شب شد وبا ماه ازتو گفتم و پلک به دست شب سپردم تا فردا.......

تا فردا دوباره زیارت یادت را در بتکده برپا سازم

تا دوباره بر اوج قله های دوردست رهایی را فریاد بزنم

و.......

 و بگویم به اویی که می شنود تو را فریاد می زنم

تو را.......

تو را وتو را و تا آخر هستی.......?.......تنها تو را

هر آنچه دوست داری دوست دارم تو را.