من به تو اعتراف می کنم که چندیست وجود مرا ترس شدیدی احاطه کرده و همواره وحشت دارم عشق من رویایی بیش نباشد

می ترسم مانند همگان که در رویا به سر می برند من نیز دچار اوهام شده باشم و عشق تو وجود خارجی نداشته باشد

می ترسم خیال تو چون سایه های ابرهای زودگذر که بر اثر طوفانی متلاشی می شوند فراری شود و مرا گرفتار هزیان مرگ کند

زیرا در این هنگام مرگ در برابر نور و درخشندگی تو زانو به زمین می زند و به جسد بی جان من حیات حلول می کند

و من از حرارت عشق تو چون شعله های سرکش آتش فروزان می سوزم و به آسمان صعود می کنم

 و در آن جا به انتظار تو تا واپسین لحظه ی حیات تو به انتظار می نشینم!!!!!